Άκουγα μόλις Pearl Jam, για να σε θυμηθώ. Για να με θυμηθώ. Πέρσι τέτοιος καιρός θα ήταν που πέρασα από το μαγαζί σου με την πρώην. Είχα να τη δω καιρό. Είχα να σε δω καιρό. Είχαμε να τσακωθούμε καιρό. Μετά ήρθα και στα εγκαίνια. Είχαμε να γιορτάσουμε καιρό. Φάτσες φωτισμένες, γνώριμες. Χρόνια πίσω οργώναμε τους δρόμους της Αθήνας, της Αττικής, του κόσμου. Οι ιδέες μας νίκησαν κι ήρθαν να μας εκδικηθούν. Ο κόσμος σταμάτησε, αλλά άργησε έξι μήνες.
Τι γυρεύω εδώ; Σκέφτηκα την τελευταία φορά που πήρα το τρένο από το αεροδρόμιο Charles de Gaul για να έρθω Παρίσι. Τι γυρεύω εδώ με τους σιχαμένους; Το Παρίσι είναι μια μπαμπούσκα που στην καρδιά της έχει ένα σκατό. Καλύτερα να ήταν άδεια.
Νόμιζες ότι θα έκανα τρια χρόνια και θα γύριζα. Έτσι νόμιζα κι εγώ. Πάνε τώρα δεκατρία. Κι έχεις φύγει.
Πάλι έμπλεξα σε κάποιες συζητήσεις ανερμάτιστες που μόνο σκοπό έχουν να σου κλέβουν το χρόνο και την προσοχή, να σε παγιδεύουν σε πλεκτάνες μαλακισμένες, να σου χαλάνε τη διάθεση, να σου καταναλώνουν την ενέργεια και να σου κλέβουν τη ζωή.
Αυτός είναι ο κόσμος που άφησες. Καλά του έκανες. Έφυγες χωρίς να το ξέρεις ότι θα ήταν έτσι. Νομίζοντας ότι θα είναι καλύτερα. Έφυγες νωρίς.
Ο κόσμος έτρεχε ακόμα με τρελούς ρυθμούς όταν ο Σπύρος μίλησε για σένα στη γειτονιά του Άρη. Αποσβολωμένοι ήρθαμε όλοι για το ύστατο αντίο. Κι οι γυναίκες σου και όλοι.
Κάναμε ότι στεκόμαστε στα πόδια μας. Ξαναπήρα τη μηχανή και ξανα-ανέβηκα στο μοναστήρι μου. Από τότε νομίζω κατάφερα να συγκεντρώσω το μυαλό μου για δυο βδομάδες μόνο. Το Δεκέμβρη που είχε την απεργία στο μετρό. Τώρα δεν ξέρω αν και πότε θα ξαναμπώ στο μετρό. Μπορεί όταν παίρνω το αεροπλάνο για πίσω. Μπορεί και ποτέ.
Μπλέξαμε με χυδαίους ρουφιάνους. Τα έλεγε η Κατερίνα Γώγου στα ποιήματά της. Μου έμοιαζαν πάντα ξένα τα ποιήματά της. Αποσβολωμένα. Τώρα φοβάμαι να τα διαβάσω.
Πάντα προσπαθούν να μας κλείσουν στο υπόγειο. Μαθαίνουμε να καταλαβαίνουμε ότι είμαστε στο υπόγειο όταν μας τελειώνει ο φρέσκος αέρας. Το κόλπο είναι να ψάξεις για τη χαραμάδα. Είναι από τις χαραμάδες που μπαίνει το φως. Όταν είμαι στα καλά μου αφήνω ένα παπούτσι στην πόρτα και ξεγλυστρώ εύκολα μετά. Κάθε φορά σε κλείνουν σε υπόγειο πιο χαμηλά. Η αίσθηση ότι είσαι σε υπόγειο τους κάνει να ξενοιάζουν. Αλλιώς είναι σε εγρήγορση.
Τώρα παίζει Sirens, πάντα των Pearl Jam. Μου ακούγεται αισιοδοξο. Παλιά δεν καταλάβαινα Βαγγέλη μου γιατί σου άρεσαν οι Pearl Jam. Έκρυβες τόσο καλά το σκοτάδι σου. Αυτό πρέπει να μάθω κι εγώ να κάνω. Συχνά μου ξεφεύγει και σκορπίζεται ολόγυρα στους λάθος ανθρώπους. Τώρα που το σκέφτομαι, όταν σκορπίζω φως είναι πάντα καλό: τρέφει αυτούς που πρέπει και σκοτίζει τους άλλους.
Ναι ρε Βαγγέλη. Έτσι πρέπει να το κάνω. Πρέπει να γίνουμε όλοι πυγολαμπήδες! Θα έρχομαι εδώ να σε βλέπω συχνότερα. Να τα λέμε. Να φεύγουν από τα μάτια μου τα δάκρυα και οι μύξες από τη μύτη μου, γιατί αλλιώς μένουν στο μυαλό μου και με πνίγουν. Θα έρχομαι πιο συχνά Βαγγέλη. Να πίνεις πάντα πιο πολύ από μένα, τίποτα τσίπουρα τριπλής απόσταξης. Με όμορφα μάτια τριγύρω να μας κοιτάνε. Να αγκαλιαζόμαστε και να κουνιέσαι μονίμως σαν σε τρικυμία στο λιμάνι.
Έχω και πολλά άλλα να σου πω. Αλλά λίγα-λίγα. Αρκεί που ξαναβρεθήκαμε. Στην υγεία μας!